We zijn aan het einde van de wereld beland!

En hebben daar het paradijs ontdekt.....

Was de vorige eco lodge al mooi en afgelegen. Het kan nog veel verder! Na een uurtje verharde weg richting het noorden (Nicaragua) volgt een reis van 3 uurtjes over onverharde weg. Gelukkig hebben we een four wheel jeep, want heel gemakkelijk is de weg niet. Grote gaten, kuilen, stenen en bergje op en bergje af. Maar het landschap maakt veel goed. Het is zo groen, het lijkt af en toe wel een schilderij. Soms lijkt het een beetje op Zwitserland, maar dan minder hoge bergen. We hobbelen door oneindige ananasvelden met in de verte jungle en bergen. De zon schijnt, het is warm en prachtig.

We komen 2 dorpjes tegen, maar dorp mag het eigenlijk niet heten. Het zijn een paar huisjes onderweg. Verder door jungle en bergen en niemand meer. Wat een eindigheid en hoe kan hier nu nog ergens een lodge zijn? Gaan we wel goed eigenlijk? Want borden staan hier niet, bewegwijzering ook niet, geen gps en op de kaart staat slechts een klein zwart streepje. Als we een soda tegenkomen (dat is wel weer apart), vragen we het voor de zekerheid, maar natuurlijk klopt het toch gewoon weer. Maar ja, 3 uur terug over deze weg zagen we ook niet zitten, dus je gaat toch een keer twijfelen hè?

Uiteindelijk komen we aan bij onze lodge, Pedacieto de Cielo, wat zoiets betekent als, hemel op aarde. En ja...zo ziet het er ook uit. Een verscholen lodge, direct aan de rivier. Een aantal losse bungalows op palen, met uitzicht over de rivier. De ontvangst en tevens restaurant is een open ruimte met uitkijkpunt over de rivier. De bungalows hebben een groot terras (op palen dus) met 2 grote hangschommelstoelen. En daarmee kun je dus schommelend over de boomtoppen heen naar de rivier kijken. De bungalow is zowaar wat groter en ziet er prachtig uit. Dit is ook eco, maar niet zo primitief, dus we voelen ons er gelijk thuis.

De eigenaar Marco is een zeer vriendelijke man die in Europa chefkok is geweest en onder een franse topkok gewerkt heeft. Dat horen we pas nadat we zo onder de indruk waren van de lunch (en kleine Michelin waardig) dat we ons afvragen hoe dat hier kan? Nou....zo dus...

Na bijna 10 dagen hebben we wel wat regen gezien, maar vanmiddag breekt de eerste echte super tropische bui los. Dat klopt ook, want het is regentijd, maar tot nu toe zijn we de dans een beetje ontsprongen. We trekken ons terug in 'onze' bungalow, slapen een gat in de middag. Maken ons op voor het 'diner' (geen avondeten hier, maar diner) om te besluiten dat de lange vliegreis en autorit het waard is om uiteindelijk hier te belanden. Tegen de grens, aan het einde van de wereld in het midden van niets en niemand, genietend van een superdiner, de regen stromend op het dak, uitkijkend op de rivier en de boomtoppen, papagaaien vliegen over en kolibries hangen stil van de bloemen hun nectar te drinken. Konden we de tijd maar even stopzetten, hadden we maar een tijdmachine om iedereen even heel kort deze plek te kunnen laten zien, heel kort maar, want daarna willen we het weer voor onszelf houden. Of is dat egoïstisch?

Cacao en indianen

We gaan op pad door een klein prachtig privaat reservaat naar de indianen en hoe de cacao en uiteindelijk chocola ontstaan is. Een mooie maar ook spannende wandeling van ongeveer een uurtje. Spannend omdat we een ijzeren loopbrug van ongeveer 200 meter, over ravijn en rivier. En ja, daar kun je dus doorheen kijken naar beneden en ja, dat is hoog. Maar, met mijn hoogtevrees ging het verbazingwekkend goed. Ik heb rustig gelopen, om mij heen gekeken, naar beneden gekeken! En dat alles zonder die vreselijk angst. Trots.... De wandeling, met een Nederlandse biologie stagiair onderzoeker in ons kielzog, brengt ons bij een klein hutje. Daar krijgen we les over de cacao bomen, bonen en hoe het van een bittere drank van de Inca's, naar de zoete chocolademelk tot bij ons is gekomen.

We mogen alles aanraken, ruiken en ja....Proeven! Van de ruwe geroosterde cacao bonen (hè bah, bitter), tot de eerste grove chocolade boter (dat wordt al lekker) tot de pure chocolade melk die ze hier vroeger dronken. En ja, nu wordt het echt lekker. We krijgen kleine bekertjes en kunnen het zelf op smaak brengen met, rode peper poeder, zwarte peper poeder, nootmuskaat en maïzena. Afgemaakt met wat druppeltjes vanille ontstaat elke keer een hele aparte maar zeer smaakvolle warme choco. Zouden we thuis ook eens moeten proberen, rode peper en nootmuskaat door je chocomelk, want dat vonden wij uiteindelijk de lekkerste combinatie.

Dan is er ook nog au bain marie gesmolten chocolade voor ons gemaakt, puur natuur gemaakte chocola, en we mogen zoveel lepeltjes eten als we willen. Nu kan het voor Teuntje niet meer op....was het al een leuke trip, nu ze zoveel lepeltjes warme chocopasta (zoals ze zelf zegt) mag, doet ze zich tegoed alsof ze een week niet gegeten heeft. Tot haar oren zit het...maar wat smikkelen we lekker.

Een hele leuke trip die we afsluiten met avond eten in een Soda, de simpele variant van een restaurant, maar met heel lekker lokaal eten. Fagitas, Burrito en papas bravas gaan er smakelijk in, vergezeld door Nachos met kaas en vlees (gekke combi, maar wel lekker) en Naturales. Vers gemaakte vruchtendrankjes met ijs....Mmmm...ook het eten is lekker.

Chilamate Eco Resort, kun je ook teveel eco?

We vertrekken Donderdag 17 mei voor de lange reis uit het Tortuguero park, 2 uur met de boot en 3 uur met de bus. Dan komen we bij de lunch locatie en staat daar onze stoere jeep voor ons klaar. Vanaf nu gaan we zelf rijden en we kijken er naar uit. De wegen zijn redelijk, opletten voor grote gaten en niet alles is verhard. Maar, we hebben de tijd.

We gaan naar een eco resort in het noorden van Costa Rica en eco is in dit geval ook echt heel eco. Een prachtig klein resort, slechts 6 kamers en een lodge, helemaal in de jungle verscholen, maar niet van de bewoonde wereld. Vlakbij is een dorpje aan de rivier en het resort ligt ook aan de rivier. Het afval wordt overal keurig gescheiden, de stroom wordt zelf opgewekt door de zon, spaarlampen overal en de kamer is ook erg eco....en dat betekent, heel basic....geen airco (maar ok, dat hoeft dan ook niet), een heel klein ventilatortje en warm is het daardoorwel. Een stapelbed en een bed (dat wordt even puzzelen, maar we zijn eruit, Joost gaat boven), badkamertje en een heel ruim terras rondom de kamer heen, met hangmat, stoelen, bankjes en tafels, duseigenlijk ziet alles er prima uit. Enige is dat er slechts 1 spaarlamp in de kamer hangt en dat is niet echt gezellig te noemen. Daarbij is het lastig als de 1 wil slapen en de ander wil lezen dat de hele kamer dan in een hels licht staat en daardoor niemand kan slapen. Maar we nemen het voor lief want het is wel een echt super leuk eco resort. Het wordt gerund door een familie met 2 kinderen en Teuntje heeft weer gelijk vriendjes gemaakt. Hoe makkelijk doet ze dat nu zeg! Ze gaat er gewoon naast zitten, begint te kleuren en een vriendschap is geboren.

We slapen ondanks de harde bedden (planken met een dun matrasje erop, zal ook wel eco zijn) prima en de volgende ochtend lopen we met een gids de jungle in. Zo, achter onze kamer begint de trail. We moeten rubberen laarzen aan en dat staat erg charmant. Maar het blijkt wel nodig, want gelijk om de hoek zien we 2 miljoenpoten en de ene kikker na de andere (blue jeans een giftige groene) spotten we. Om eerlijk te zijn, Teuntje spot ze, want kijken wij de hele tijd omhoog, zij kijkt gewoon naar beneden en ziet het ene beestje na het andere. Ze wordt er helemaal enthousiast van en dat is leuk en ook goed voor haar. Haar moeder daarentegen krijgt van al die insecten de kriebels en ik geloof dat ik liever niet weet wat er allemaal rondkruipt, loopt en springt, maar ja, je hebt wat over voor je dochter. Dus alle krioelenden worden door ons en mij een 'oh wat knap' en een 'ja heel mooi' ontvangen, om vervolgens weer strak naar boven te kijken op zoek naar Toekans. 2 uur ploeteren we door de jungle en wederom is het bijzonder het allemaal zo in je achtertuin te ervaren.

‘s middag plonzen we in de rivier, die een swimming hole heeft waar we veilig kunnen zwemmen. Teuntje vind het eerst spannend, dan leuk (He, hier is ook zwarte modder) en dan heel stoer plonst ze mee en zwemt van papa naar mama, gewoon in de rivier (wel met haar pakje aan in dit geval).

‘s avonds eten we in het minidorpje en crashen weer vroeg op bed. Heel vroeg in de ochtend worden we gewekt door brulapen die een echt afzichtelijk geluid maken. De toekans beginnen daarna aan hun fluitconcert en laten ons daarna weer doezelen. Het lijkt er inmiddels toch op dat we (nog meer) natuurliefhebbers worden. Maar dat kan ook niet anders na deze ervaringen.

Vanmiddag brengen we een bezoek aan de cacoa plantage en de indianen. Als het lukt plaatsen we dat verhaal nog, want vanaf morgen zitten we tegen de grens van Nicaragua aan. en of het daar nog lukt met internet? Geen idee.

Oh ja, bijzonder hoe we allemaal de televisie niet missen. Een ruime week zonder televisie, radio en soms wel wat internet. Heerlijk rustig en gek is dat toch, thuis zet je dat kreng aan om er ook best van te genieten. Hier mis je het in zijn geheel niet....beseften we ons toen er gisteren in het restaurantje kindertelevisie aanstond en Teuntje er niet weg te slaan was. Ondanks dat ze er geen donder van begreep, waren de bewegingen en de kleuren leuk genoeg.

Hasta Luego

Jungle en heel veel dieren, Tortuguero

Een dag in nature. Om 5:45 gaan we al op pad en ja dat is dan wel vroeg, maar zo in de jungle met een boottocht in het vooruitzicht, valt dat eigenlijk wel mee.

Zonder ontbijt stappen we in de boot om een ongelooflijke reis te maken. 2 uur lang touren, dobberen we door de jungle die zo ongelooflijk mooi en puur is, we zouden bijna acuut lid worden van wereldnatuurfonds. Vogels, zo veel en zo kleurrijk, kaaimannen, apen, apen, apen, luiaard, vleermuizen, teveel om op te noemen. Het is toch bijzonder deze dieren in hun natuurlijke omgeving te zien. We hebben er ver voor moeten reizen, maar dan heb je ook wat. Teuntje zit met haar best vriendinnetje voor in de boot en doet enthousiast mee met het spotten naar dieren. En zo waar, ze spot ze ook nog, tot hilariteit van de groep en de gids, luid applaus en oh's en ah's doen het goed bij de dames, die nog actiever gaan spotten. Ik vind het allemaal maar indrukwekkend en vraag mij dan al dagdromend af hoe je je in hemelsnaam levend houd, zou je hier stranden. Het is echt een wildernis, met zoveel dieren en niet allemaal de leukste. Dan ook nog een ondoordringbaar woud...ik zou het niet weten hoor. De grootste mieren ooit gezien prikken mij op mijn been, dat is niet fijn....maar kan ik dat thuis weer wel stoer vertellen.

En dan de groep, let op, de volgende zin zou niemand van mij ooit verwachten. Maar (en nou komt ie), wat hebben we een leuke groep.

Je gaat hier namelijk met een groep heen om dan ook alle tours samen te doen, samen te eten, samen op pad te gaan etc. Niets voor mij....ik wil graag zelf bepalen wanneer ik wat doe, met wie en vooral, wanneer niet. Maar eerlijk is eerlijk, met een goede groep maak je nieuwe (misschien tijdelijke) vrienden, ontmoet je bijzondere mensen, heb je plezier met elkaar en soms ook steun. Kortom, nee, nog steeds geen groepsreis voor mij, maar een paar dagen zou ik in theorie denk ik misschien wel toch kunnen overleven....

We hebben na de hele vroege ochtend boottocht van 2 uur ontbijt waarna er nog een boottocht volgt. Dat trekken de kleine meisjes echt niet meer, dus de mannen gaan op pad en ik blijf, samen met de andere moeder, met de kleine meisjes bij het zwembad hangen. Heel vervelend. Grappig, het zwembad is op de een of andere manier een soort snelweg (doorgang) voor leguanen, hagedissen en andere soortgelijken. De ene na de andere komt voorbij slenteren, nauwelijks aandacht voor ons hebbende. Dat hebben die kleine meisjes inmiddels ook niet meer voor hen. De eerste leguaan werd met een hoop geschreeuw en gegil ontvangen, de 20^e werd niet eens meer gezien. Grappig hoe snel dat weer gaat.

‘s middags hebben we een jungle wandeling en gaan we kikkers, vlinders en insecten spotten. Ja, de dames zien alles weer snel, maar ja, het meeste is dan ook op ooghoogte voor hen. Wat een pracht en wat een vreemde kikkers heb je hier allemaal (maar ook wel schattig, voor zover een kikker ooit schattig kan zijn). Het is echt allemaal heel bijzonder en laten we hopen dat dergelijke prachtige natuurreservaten voor eeuwig behouden blijven.

We maken ons op voor morgen. De groep vertrekt en wij blijven lekker nog een dagje. We gaan naar het dorpje, bezoeken het museum en lopen langs het strand. De zon schijnt, het is 30 graden, Bob Marley zingt ons tegemoet...wat zullen we deze prachtige plek missen. Maar tot die tijd nemen we nog maar een biertje, plonsen we in het zwembad, en hangen in de hangmat.

Zwart zand, zwart strand

Omdat Costa Rica eigenlijk vooral een land van vulkanen is, zijn de stranden aan deze kant van het land voorzien van zwart zand. En dan bedoelen we ook echt, zwart zand! Een beetje vreemd is het wel, want het lijkt wel modder en heel idyllisch ziet het er niet uit. Aan de anderen kant, de meiden hebben zich na de eerste verbazing ontdekt dat als je door dat zand heen rolt, je er pikzwart uit komt te zien. Dus ken je dat liedje van 2 kleine negertjes...die liepen in Costa Rica, aan het strand en hadden het supergoed. Het ene moment waren ze wit, het andere zo zwart als roet. Gegild, gelachen en ondeugend waren ze tot en met. Maar boven alles hadden ze samen de dikste pret. Zo zwart en vies zagen ze er nog nooit uit, het leuk wel buskruit. De douche was een wonder, maar voor de onderbroeken was het echt te laat. Die werden niet meer wit in de was en bleven in Costa Rica in de vuilnistas.

(oh ja, zwart zand, hitte en volle zon erop is geen goede combinatie....)

De Tucan Rescue Farm

Zondagochtendworden we gehaald en naar een rivier gebracht. We weten eigenlijk ook niet waarom, maar zien het wel.Blijkt dat op Zondag de lokale bewoners daar recreëren en vinden wij dat geheel een hele bezienswaardigheid, dat zijn wij daar natuurlijk ook. Hele gezinnen en vooral veel kinderen, picknick kleedjes, parasolletjes, bbq's en stoer voetballende macho's. Onder luid geklap en gejoel van de dames, een echt gezellig zondagsuitje. Of zoals ze hier zeggen, Pura Vida.

De middag wordt nog beter als we naar de Tucan Rescue farm gaan. Een prachtige dame die vol passie ooit begon met een door een auto geraakte Toekan in huis te nemen en daarna te ontdekken dat er geen Toekan opvang was. Biologe als zij was, kon zij niets anders doen dan de vogel zelf op te lappen om weer uit te kunnen zetten. En vanaf toen begon men bij haar aan te kloppen met Toekans die in de handel terecht gekomen waren onder erbarmelijke omstandigheden, ondervoed, mishandeld en vreselijk toegetakeld. Ze ving ze allemaal op, maar sommigen bleken zo gehandicapt te zijn, dat ze niet meer uitgezet konden worden. Die heeft ze gehouden....en zo begon haar farm. Alles betaald door giften van particulieren. En omdat zij toch veel van vogels wist, bracht men ook papagaaien, ara's, uilen, arenden en parkieten of zangvogels. En een aap, maar die wilde ze niet, maar die kon nergens terecht. Ach, doe dan toch maar. En toen kwamen de luiaards die aangereden waren, of gedood en waarvan de baby alleen achterbleef. Ze ving ze op, bracht ze met de fles groot en zette ze weer uit. Op dit moment had ze 2 grote luiaards, die konden niet meer terug en let op, 2 hele kleine baby luiaards. Oh my....die waren zo aandoenlijk en schattig! Wat was het een geweldige middag, weer te ervaren hoe onvoorwaardelijk iemand zich voor de verstotenen inzet. Zomaar, vanuit het hart, omdat anders niemand het doet. En met zoveel liefde en passie, ongelooflijk. Een geweldige middag die ons onverwacht op het pad kwam en ons weer heeft geraakt maar ook positieve energie gaf. Deze goede mensen bestaan dus nog!

Maandag 14 mei

Schildpadden strand en Tortuguero

Heel vroeg, maar dan ook heel vroeg gaan we op pad voor een lange vervoersdag. Het gaat nu eigenlijk pas echt beginnen. Naarmate we verder door Costa Rica rijden met de minibus, ontdekken we de werkelijke pracht van dit land. Wat is het ongekend mooi, de regenwouden, de bergen, het groen, de reuzenbomen, reuzenvarens. De bananen- en ananasplantages waar we kort stoppen en vriendelijk ontvangen worden. Maar na uren rijden, deels over onverharde weg en ja, dat is heel naar in een minibusje (massagerit), komen we bij de rivier aan. De weg houdt hier op en we moeten met de boot nog verder door het regenwoud naar het noorden. 2 uur varen, en hard varen ook nog, met onderweg kaaimannen, apen en prachtige vogels. Het is natuur in zijn optima forma en wij genieten volop. Wat een pracht, wat een rust. En met een Teuntje die een nieuw Nederlands beste vriendinnetje heeft (hoe verzin je dat, een Nederlands stel, met een meisje van bijna 6 en helemaal dikke mik) kunnen wij ook rustig om ons heenkijken. De dames vermaken zich opperbest met elkaar en giechelen wat af. Dan komen wij aan bij Tortuguero, het allerkleinste dorpje sinds ik mij kan herinneren. Geen auto's, geen weg, een stofpad met een paar gebouwtjes, geen TV, geen warm water, wegvallende stroom en heelsoms wel internet. De absolute afgelegenheid, rust en kalmte valt als een deken over ons heen. Met het lawaai van de jungle om ons heen, wanen we ons aan het eind van de wereld. Zo ver van alles vandaan zijn we nog nooit geweest, maar de eco lodge is er wel een die er wezen mag. Een prachtig kamer, huisje eigenlijk, van hout en met alleen natuurlijke materialen (dit begint op een reclame te lijken) en een veranda met hangmatten en schommelstoelen. Oh ja.....dit gaat goed komen. En dan ook nog een zwembad en dan ook nog vol pension en dan ook nog alle excursies geregeld. Ik zucht nog eens goed door, geef mijzelf een duwtje en schommel lui wat door in mijn hangmat. Ik staar naar het oerwoud, kijk naar de rivier en hoor de Caribische zee achter mij ruizen. Zo zou het toch moeten zijn? Zo is het in ieder geval in mijn dromen.....Ik doezel nog even door, straks gaan we zwemmen en naar het dorpje. Morgen de jungle in.....op zoek naar kikkers, vlinders, apen en luiaards. En die laatste hangt nog steeds lekker in de hangmat....te genieten, te doezelen en te dagdromen. Maar het is geen droom, ik ben er echt.?

?

In een leeg vliegtuig naar San José

Het is zover, we worden om 4:30 uur opgehaald door een taxi chauffeuse. Een heerlijk gezellige babbelende jonge meid brengt ons op weg naar weer een lange trip. We verbazen ons weer eens over de inefficiëntie van Schiphol, maar zijn we misschien aan vakantie toe? Toch lijkt het ons vreemd, inchecken in Hal 1, lopen naar Hal 3 om daar langs douane te gaan. Een verschrikkelijk lange Efteling rij (hoe doen ze dat toch in het hoogseizoen?) en een dik half uur later worden we doorgelaten. Om vervolgens te ontdekken dat we naar Hal 2 moeten lopen naar de meest verre pier. Van winkelen of eten komt niets meer, maar we krijgen vast wel wat te eten in het vliegtuig. Iberia brengt ons in een keurig directe snelle lijn naar Madrid, maar zonder eten en drinken. Ok...we moeten even omschakelen.

In Madrid aangekomen moeten we weer van Terminal wisselen, met een treintje dit keer. Gezien we een uur voor de overstap hebben, maken we vaart. Aangekomen schuiven we gelijk aan in de rij om vervolgens snel onze stoelen op te snorren. We zitten op de laatste rij. Verbaasd kijken we rond en spotten ongeveer 30 medepassagiers. Dat kan toch nooit! En toch gaan de deuren en kleppen dicht en krijgen we een pushback. We vragen nog even bij de stewardess of het wel klopt...maar inderdaad, een bijna lege vlucht. Waarschijnlijk vanwege de stakingen hebben veel mensen omgeboekt naar een andere dag. Hoeveel geluk kunnen we eindelijk eens hebben zeg! Dat betekent inderdaad een hele rij stoelen per persoon en we hebben heerlijk gelegen! Met dekentjes, kussentjes gewoon als een bed, iets harder dat wel. Na een suf uur vertraging, maar met een gerust gevoel over de rustige lange vlucht gaan we op weg. Het blijft lang, 11 uur, na al die 3 uur naar Madrid, maar alles gaat goed. Teuntje doet het geweldig en met wat cadeautjes, een laptop en ipad komen we een heel eind. Ze doet 2 hazenslaapjes en uiteindelijk landen we om 16 uur in San José . Het is voor ons dan 12 uur ‘s nachts, hoe houdt ze het vol...

We staan te hannesen bij de pinautomaat, waar we denken 100 euro te pinnen, maar uiteindelijk 1000 euro in Colones intoetsen. Dat lukt dus steeds niet en wij maar niet begrijpen waarom. Altijd lastig die wisselkoersen, vooral als het om grote bedragen gaat in de andere valuta. Een klein bedrag lukt uiteindelijk gelukkig toch en blijkt bij het omrekenen een prima bedrag te zijn.

De tassen zijn er en we worden keurig opgehaald door onze B&B, La Boruca. Het is een uurtje rijden en na een half uurtje valt Teuntje eindelijk als een blok in slaap. Zul je altijd zien....

La Boruca is een waar klein verscholen paradijsje. Een B&B met slechts 4 kamers en een warme familie ontvangst en een uitstekende grote schone kamer. We vallen zowat om van de slaap, maar hebben ook trek. Dus besluiten we om snel de tassen uit te pakken, dat kan ik echt heel snel, te douchen, dat was echt nodig en zo lekker, om daarna een kleine hap te eten. Teuntje is er weer bij, maar vooral lichamelijk. Haar geest zweeft ergens tussen droom en slaap, maar toch redt ze het en ze eet een beetje mee. We gaan naar de kamer en om 20 uur rollen we er met zijn allen in, om als blokken te slapen tot de volgende dag. We hebben er dan 24 uur opzitten, dus dat is ook niet zo vreemd.

Zaterdag 12 mei

San José

Een heerlijke nachtrust, een goed ontbijt en we zijn weer in het land der levenden. Onze reisorganisatie, een Nederlander, komt vanochtend langs om de rondreis te bespreken. We hebben er zin in en wat fijn dat alles geregeld is.

Dan pakken we de taxi naar San José om daar een paar uurtjes door te brengen. Van het placa cultura, naar de mercado (markt) en gewoon wat rondlopen. We eten het nationale gerecht, rijst, bonen, salade en in ons geval met kip en eten ijs. Prima...

De temperatuur is lekker warm, maar niet verzengend heet. De regen dreigt zeker, maar zet niet door. Het is regentijd, dus we zullen veel buiten krijgen, maar vandaag valt het mee. De Costa Ricanen zijn vriendelijk, spreken goed Engels en ja, vinden Teuntje weer een prinses. Dan kan ook niet anders met die witte haren en blauwe ogen. Morgen gaan we nog op een tour naar een Tucan Farm en dan gaat de echte rondreis beginnen.

Nu genieten we vooral even van het kleine paradijsje hier, in prachtige natuurlijk omgeving, met een klein zwembadje, mini jungle, kreek, eco lodge, volledige costa ricaanse familie met veel kinderen, waar Teuntje gewoon al beste vrienden mee is. Kortom, we zetten de tv nog even aan om filmpjes te kijken, want dat kan hier ook. Bijkomen dus, van alles, een lange reis en alle hectiek. Dan op naar de rondreis....het land heeft nu al een ongewoon goede indruk op ons. Prachtig groen, mooie natuur, schoon, vriendelijke mensen, lekker eten.

Staken de piloten wel? Staken ze niet?

Reizigers onder ons weten....je weet het nooit helemaal zeker.

Zo hadden wij de afgelopen weken te maken met stakende Iberia piloten die besloten hadden tot juli (mind you, JULI!) maandagen en vrijdagen te staken.

Nu hebben wij alle begrip voor mensen die opkomen voor idealen en van zich laten horen, maar om maandenlang te genieten van lange weekenden vrij, daar hadden we af en toe kriebels van. Vooral als je weet dat wij natuurlijk op een vrijdag naar Madrid vliegen en dan door naar San Jose en ook terug zouden vliegen via Madrid op een, jawel, vrijdag.

Veelvuldig hadden wij contact met vriendelijke Iberia call center medewerkers, vriendelijk dat zeker, maar ja, ze konden niet zo heel veel voor ons betekenen. De mogeijke oplossingen waren, een dag eerder vertrekken of via Heathrow vliegen. We hadden ons er al bij neergelegd, hotels op de luchthavens gespot voor als we zouden stranden en het hotel in San Jose ook alvast geinformeerd over mogelijk eerder of later aankomen.

Maar och heden en halleluja. De rechter heeft vandaag de stakingen verboden en zodoende gaat alles volgende week toch weer on schedule vertrekken. Het was een close call, maar het eerste reizigersdillemma en spanning hebben we bij deze weer gehad. We zullen er vast nog velen om de oren krijgen, maar voor nu gaan we ons weer zorgen maken over hoe we alles weer in 2 kleine tassen mee kunnen krijgen. Of toch maar 3? En hoe zat het ook alweer met visa? Hadden we eigenlijk inentingen nodig? Is de verzekering geregeld? Moeten we een klamboe mee? En paraplu? En muggenmiddel? Hadden we de medicijnen gecontroleerd? Enzovoort....

Vrijdag over een week zitten we in het vliegtuig en gaan we het avontuur weer tegemoet. Het schiet enorm op en voor ons geldt...iet giet oan en wie kon nie waochtu.