Zondagochtendworden we gehaald en naar een rivier gebracht. We weten eigenlijk ook niet waarom, maar zien het wel.Blijkt dat op Zondag de lokale bewoners daar recreëren en vinden wij dat geheel een hele bezienswaardigheid, dat zijn wij daar natuurlijk ook. Hele gezinnen en vooral veel kinderen, picknick kleedjes, parasolletjes, bbq's en stoer voetballende macho's. Onder luid geklap en gejoel van de dames, een echt gezellig zondagsuitje. Of zoals ze hier zeggen, Pura Vida.

De middag wordt nog beter als we naar de Tucan Rescue farm gaan. Een prachtige dame die vol passie ooit begon met een door een auto geraakte Toekan in huis te nemen en daarna te ontdekken dat er geen Toekan opvang was. Biologe als zij was, kon zij niets anders doen dan de vogel zelf op te lappen om weer uit te kunnen zetten. En vanaf toen begon men bij haar aan te kloppen met Toekans die in de handel terecht gekomen waren onder erbarmelijke omstandigheden, ondervoed, mishandeld en vreselijk toegetakeld. Ze ving ze allemaal op, maar sommigen bleken zo gehandicapt te zijn, dat ze niet meer uitgezet konden worden. Die heeft ze gehouden....en zo begon haar farm. Alles betaald door giften van particulieren. En omdat zij toch veel van vogels wist, bracht men ook papagaaien, ara's, uilen, arenden en parkieten of zangvogels. En een aap, maar die wilde ze niet, maar die kon nergens terecht. Ach, doe dan toch maar. En toen kwamen de luiaards die aangereden waren, of gedood en waarvan de baby alleen achterbleef. Ze ving ze op, bracht ze met de fles groot en zette ze weer uit. Op dit moment had ze 2 grote luiaards, die konden niet meer terug en let op, 2 hele kleine baby luiaards. Oh my....die waren zo aandoenlijk en schattig! Wat was het een geweldige middag, weer te ervaren hoe onvoorwaardelijk iemand zich voor de verstotenen inzet. Zomaar, vanuit het hart, omdat anders niemand het doet. En met zoveel liefde en passie, ongelooflijk. Een geweldige middag die ons onverwacht op het pad kwam en ons weer heeft geraakt maar ook positieve energie gaf. Deze goede mensen bestaan dus nog!

Maandag 14 mei

Schildpadden strand en Tortuguero

Heel vroeg, maar dan ook heel vroeg gaan we op pad voor een lange vervoersdag. Het gaat nu eigenlijk pas echt beginnen. Naarmate we verder door Costa Rica rijden met de minibus, ontdekken we de werkelijke pracht van dit land. Wat is het ongekend mooi, de regenwouden, de bergen, het groen, de reuzenbomen, reuzenvarens. De bananen- en ananasplantages waar we kort stoppen en vriendelijk ontvangen worden. Maar na uren rijden, deels over onverharde weg en ja, dat is heel naar in een minibusje (massagerit), komen we bij de rivier aan. De weg houdt hier op en we moeten met de boot nog verder door het regenwoud naar het noorden. 2 uur varen, en hard varen ook nog, met onderweg kaaimannen, apen en prachtige vogels. Het is natuur in zijn optima forma en wij genieten volop. Wat een pracht, wat een rust. En met een Teuntje die een nieuw Nederlands beste vriendinnetje heeft (hoe verzin je dat, een Nederlands stel, met een meisje van bijna 6 en helemaal dikke mik) kunnen wij ook rustig om ons heenkijken. De dames vermaken zich opperbest met elkaar en giechelen wat af. Dan komen wij aan bij Tortuguero, het allerkleinste dorpje sinds ik mij kan herinneren. Geen auto's, geen weg, een stofpad met een paar gebouwtjes, geen TV, geen warm water, wegvallende stroom en heelsoms wel internet. De absolute afgelegenheid, rust en kalmte valt als een deken over ons heen. Met het lawaai van de jungle om ons heen, wanen we ons aan het eind van de wereld. Zo ver van alles vandaan zijn we nog nooit geweest, maar de eco lodge is er wel een die er wezen mag. Een prachtig kamer, huisje eigenlijk, van hout en met alleen natuurlijke materialen (dit begint op een reclame te lijken) en een veranda met hangmatten en schommelstoelen. Oh ja.....dit gaat goed komen. En dan ook nog een zwembad en dan ook nog vol pension en dan ook nog alle excursies geregeld. Ik zucht nog eens goed door, geef mijzelf een duwtje en schommel lui wat door in mijn hangmat. Ik staar naar het oerwoud, kijk naar de rivier en hoor de Caribische zee achter mij ruizen. Zo zou het toch moeten zijn? Zo is het in ieder geval in mijn dromen.....Ik doezel nog even door, straks gaan we zwemmen en naar het dorpje. Morgen de jungle in.....op zoek naar kikkers, vlinders, apen en luiaards. En die laatste hangt nog steeds lekker in de hangmat....te genieten, te doezelen en te dagdromen. Maar het is geen droom, ik ben er echt.?

?