En hebben daar het paradijs ontdekt.....

Was de vorige eco lodge al mooi en afgelegen. Het kan nog veel verder! Na een uurtje verharde weg richting het noorden (Nicaragua) volgt een reis van 3 uurtjes over onverharde weg. Gelukkig hebben we een four wheel jeep, want heel gemakkelijk is de weg niet. Grote gaten, kuilen, stenen en bergje op en bergje af. Maar het landschap maakt veel goed. Het is zo groen, het lijkt af en toe wel een schilderij. Soms lijkt het een beetje op Zwitserland, maar dan minder hoge bergen. We hobbelen door oneindige ananasvelden met in de verte jungle en bergen. De zon schijnt, het is warm en prachtig.

We komen 2 dorpjes tegen, maar dorp mag het eigenlijk niet heten. Het zijn een paar huisjes onderweg. Verder door jungle en bergen en niemand meer. Wat een eindigheid en hoe kan hier nu nog ergens een lodge zijn? Gaan we wel goed eigenlijk? Want borden staan hier niet, bewegwijzering ook niet, geen gps en op de kaart staat slechts een klein zwart streepje. Als we een soda tegenkomen (dat is wel weer apart), vragen we het voor de zekerheid, maar natuurlijk klopt het toch gewoon weer. Maar ja, 3 uur terug over deze weg zagen we ook niet zitten, dus je gaat toch een keer twijfelen hè?

Uiteindelijk komen we aan bij onze lodge, Pedacieto de Cielo, wat zoiets betekent als, hemel op aarde. En ja...zo ziet het er ook uit. Een verscholen lodge, direct aan de rivier. Een aantal losse bungalows op palen, met uitzicht over de rivier. De ontvangst en tevens restaurant is een open ruimte met uitkijkpunt over de rivier. De bungalows hebben een groot terras (op palen dus) met 2 grote hangschommelstoelen. En daarmee kun je dus schommelend over de boomtoppen heen naar de rivier kijken. De bungalow is zowaar wat groter en ziet er prachtig uit. Dit is ook eco, maar niet zo primitief, dus we voelen ons er gelijk thuis.

De eigenaar Marco is een zeer vriendelijke man die in Europa chefkok is geweest en onder een franse topkok gewerkt heeft. Dat horen we pas nadat we zo onder de indruk waren van de lunch (en kleine Michelin waardig) dat we ons afvragen hoe dat hier kan? Nou....zo dus...

Na bijna 10 dagen hebben we wel wat regen gezien, maar vanmiddag breekt de eerste echte super tropische bui los. Dat klopt ook, want het is regentijd, maar tot nu toe zijn we de dans een beetje ontsprongen. We trekken ons terug in 'onze' bungalow, slapen een gat in de middag. Maken ons op voor het 'diner' (geen avondeten hier, maar diner) om te besluiten dat de lange vliegreis en autorit het waard is om uiteindelijk hier te belanden. Tegen de grens, aan het einde van de wereld in het midden van niets en niemand, genietend van een superdiner, de regen stromend op het dak, uitkijkend op de rivier en de boomtoppen, papagaaien vliegen over en kolibries hangen stil van de bloemen hun nectar te drinken. Konden we de tijd maar even stopzetten, hadden we maar een tijdmachine om iedereen even heel kort deze plek te kunnen laten zien, heel kort maar, want daarna willen we het weer voor onszelf houden. Of is dat egoïstisch?