We vertrekken Donderdag 17 mei voor de lange reis uit het Tortuguero park, 2 uur met de boot en 3 uur met de bus. Dan komen we bij de lunch locatie en staat daar onze stoere jeep voor ons klaar. Vanaf nu gaan we zelf rijden en we kijken er naar uit. De wegen zijn redelijk, opletten voor grote gaten en niet alles is verhard. Maar, we hebben de tijd.

We gaan naar een eco resort in het noorden van Costa Rica en eco is in dit geval ook echt heel eco. Een prachtig klein resort, slechts 6 kamers en een lodge, helemaal in de jungle verscholen, maar niet van de bewoonde wereld. Vlakbij is een dorpje aan de rivier en het resort ligt ook aan de rivier. Het afval wordt overal keurig gescheiden, de stroom wordt zelf opgewekt door de zon, spaarlampen overal en de kamer is ook erg eco....en dat betekent, heel basic....geen airco (maar ok, dat hoeft dan ook niet), een heel klein ventilatortje en warm is het daardoorwel. Een stapelbed en een bed (dat wordt even puzzelen, maar we zijn eruit, Joost gaat boven), badkamertje en een heel ruim terras rondom de kamer heen, met hangmat, stoelen, bankjes en tafels, duseigenlijk ziet alles er prima uit. Enige is dat er slechts 1 spaarlamp in de kamer hangt en dat is niet echt gezellig te noemen. Daarbij is het lastig als de 1 wil slapen en de ander wil lezen dat de hele kamer dan in een hels licht staat en daardoor niemand kan slapen. Maar we nemen het voor lief want het is wel een echt super leuk eco resort. Het wordt gerund door een familie met 2 kinderen en Teuntje heeft weer gelijk vriendjes gemaakt. Hoe makkelijk doet ze dat nu zeg! Ze gaat er gewoon naast zitten, begint te kleuren en een vriendschap is geboren.

We slapen ondanks de harde bedden (planken met een dun matrasje erop, zal ook wel eco zijn) prima en de volgende ochtend lopen we met een gids de jungle in. Zo, achter onze kamer begint de trail. We moeten rubberen laarzen aan en dat staat erg charmant. Maar het blijkt wel nodig, want gelijk om de hoek zien we 2 miljoenpoten en de ene kikker na de andere (blue jeans een giftige groene) spotten we. Om eerlijk te zijn, Teuntje spot ze, want kijken wij de hele tijd omhoog, zij kijkt gewoon naar beneden en ziet het ene beestje na het andere. Ze wordt er helemaal enthousiast van en dat is leuk en ook goed voor haar. Haar moeder daarentegen krijgt van al die insecten de kriebels en ik geloof dat ik liever niet weet wat er allemaal rondkruipt, loopt en springt, maar ja, je hebt wat over voor je dochter. Dus alle krioelenden worden door ons en mij een 'oh wat knap' en een 'ja heel mooi' ontvangen, om vervolgens weer strak naar boven te kijken op zoek naar Toekans. 2 uur ploeteren we door de jungle en wederom is het bijzonder het allemaal zo in je achtertuin te ervaren.

‘s middag plonzen we in de rivier, die een swimming hole heeft waar we veilig kunnen zwemmen. Teuntje vind het eerst spannend, dan leuk (He, hier is ook zwarte modder) en dan heel stoer plonst ze mee en zwemt van papa naar mama, gewoon in de rivier (wel met haar pakje aan in dit geval).

‘s avonds eten we in het minidorpje en crashen weer vroeg op bed. Heel vroeg in de ochtend worden we gewekt door brulapen die een echt afzichtelijk geluid maken. De toekans beginnen daarna aan hun fluitconcert en laten ons daarna weer doezelen. Het lijkt er inmiddels toch op dat we (nog meer) natuurliefhebbers worden. Maar dat kan ook niet anders na deze ervaringen.

Vanmiddag brengen we een bezoek aan de cacoa plantage en de indianen. Als het lukt plaatsen we dat verhaal nog, want vanaf morgen zitten we tegen de grens van Nicaragua aan. en of het daar nog lukt met internet? Geen idee.

Oh ja, bijzonder hoe we allemaal de televisie niet missen. Een ruime week zonder televisie, radio en soms wel wat internet. Heerlijk rustig en gek is dat toch, thuis zet je dat kreng aan om er ook best van te genieten. Hier mis je het in zijn geheel niet....beseften we ons toen er gisteren in het restaurantje kindertelevisie aanstond en Teuntje er niet weg te slaan was. Ondanks dat ze er geen donder van begreep, waren de bewegingen en de kleuren leuk genoeg.

Hasta Luego