Ze horen er nou eenmaal bij als je reist. Van die dagen dat niets goed wil gaan, alles tegenzit en het doorzettingsvermogen danig op de proef wordt gesteld. Zo gingen wij op pad voor onze trip naar Monteverde, in het regenwoud of cloudforest zo ze het hier noemen. Dat het een lange rit zou worden (alhoewel, 4 uurtjes vonden zij niet zo lang) over deels onverharde weg wisten wij. En ach, onverharde weg waren we inmiddels wel gewend. Alleen, dat we zouden verdwalen in de bergen, daar hadden we geen rekening mee gehouden. En dat onverhard hier betekent, karrenspoor, keienspoor of rivierbedding, dat wisten we niet. En dat de bergen hier hoog zijn en dat dit in combinatie met een karrenspoor en een weg loodrecht omhoog ons op zijn minst gezegd vlinders in de buik heeft gegeven, op zijn eerlijkst gezegd, bloednerveus en zelfs angstig maakte......dat was onverwacht. De combi met de weg kwijt zijn, totaal verdwaald, niemand meer daar, geen kip, geen boerderij, geen auto.....helemaal niemand meer. Urenlang....nou....dat was niet prettig. Op de hoogste top, na de engste berg op, glibberend en met vooral voor mij de hoogtevrees angst en dat we van de berg zouden rollen...in niemandsland....was de druppel. Bij mij tranen in de ogen van angst en Teuntje daardoor ook. Er zat niet anders op, keren (voor zover mogelijk) en de helse rit weer terug maken naar het dorpje wat we ergens tegen waren gekomen om de weg te vragen.

Glibberend en met klotsende oksels en een natte rug zijn we een uur later daar. Een barretje langs de weg, een cowboy op zijn paard aan de toog nippend aan een biertje. Gek gezicht, maar in zijn beste Spaans weet hij ons te vertellen dat we best door hadden kunnen rijden maar dat de weg ook voor hun muy muy muy deficil was. Daarom nemen zij altijd de 'gewone' weg, die wel omrijden is en uiteindelijk ook net zo slecht, maar minder steil en met een stukje asfalt. We zuchten nog even diep maar zetten door, eens zullen we er komen. De weg is eindelijk wat beter en na een aantal keer vragen zitten we eindelijk op de goede weg. Een passerende auto met open laadbak laat ik passeren en door het raampje vraag ik de weg. Het is hier erg smal en we kunnen elkaar net passeren, maar ik vergeet dat er veel kuilen zijn waardoor we van links naar rechts zwabberen. Jawel, je raad het al....ik zwabber de auto in een rechte lijn langs de ander, zijn achterlicht meenemend. Dat kan er ook nog wel bij. Gelukkig is het Costa Rica. De Tico stapt uit en breed lachend slaat hij zijn achterlamp er weer in en rijd weer door. Gelukkig, daar krijgen we geen problemen mee. Maar als we later stoppen om naar onze eigen auto te kijken zien we helaas dat je precies kunt zien waar we langs de auto geschampt zijn. Ja, kan er ook wel bij...en ach, we zijn hiervoor verzekerd. Maar goed, liever lever je een auto onbeschadigd in, alhoewel ik mij afvraag hoe dat kan als auto's de rit naar Monteverde maken. Het is soms echt niet normaal zo slecht de weg is en we doen over een stukje van 15 kilometer ruim een uur.

Na 6 uur schommelen, wiebelen, hotsten, klotsen en stuiteren zijn we er bijna maar zijn we het vooral zat. We stoppen en dan eten we de lekkerste houtoven pizza ooit. We knappen wat op en met het vooruitzicht er bijna te zijn, slaan we het stof en rotgevoel van ons af. We tuffen nog even door en daar komen we aan in Monteverde. Een beetje doorzoeken en we arriveren bij ons B&B, Mariposa. Het ligt prachtig in het regenwoud. We krijgen zomaar een upgrade naar het appartement en wat een ruimte hebben we. Een echt appartement op de eerste verdieping, met keuken, slaapkamer, bank en terras. De wolken zakken langzaam naar beneden, waardoor we begrijpen waarom het hier cloudforest heet. Ach, we pakken uit, douchen en rijden nog even terug voor wat boodschappen. Met een appartement midden in het woud, een nestje kleine toekans voor ons terras en het vooruitzicht een paar dagen in ruimte te mogen leven....en we ook nog heel zijn aangekomen...zet alles weer in een ander daglicht. Het hoort er gewoon bij, een off day maar laten we er van maken dat we vandaag off road gereden hebben, dat klinkt een stuk beter.