Weer thuis

En ja, we zijn weer in Nederland. Een goede maar weer lange reis naar huis, met een bijzonder turbulente landing vanwege de wind gisteren. Nog nooit zo gehobbeld in een vliegtuig.

Maar dan weer heerlijk thuis en ja, weer de verwarming hoog! Het pannetje andijvie staat heerlijk klaar en de braadpan gehaktballen ernaast. Oh wat smullen we!

De nacht is vreselijk, we zijn in de war, vragen ons af in welk hotel we nu weer zijnen zijn met zijn allen wakker van 2 tot ongeveer 4. 's Ochtends pas om 10 uur wakker en met geen plank echt wakker te krijgen. Teuntje al helemaal niet....maar we zetten door. De jetlag hakt er dit keer echt in....maar het was het weer allemaal zo waard!

We zijn echte Azie liefhebbers en gingen met een kleine gereserveerdheid op pad naar midden amerika. Maar we zijn om hoor, wat een prachtig land, natuur en zo vriendelijke mensen. Het eten was heerlijk en goed, het land was (op enig karrenspoor na) uitstekend te bereizen, de reisomstandigheden kortom goed.Er is in onze harten een plekje bij gekomen.We zijn benieuwd of het verder in de omgevende landen net zo is en zijn zowaar enthousiast om dat verder te gaan bekijken. Dus wie weet....gaan we gewoon nog een keer die kant op. Want Yeah man....me still wanta coconut!

Op korte termijn zullen we niet gaan, maar mochten we weer de reiskriebels krijgen, dan laten we dat via ons blokje weten. Dank weer voor het meelezen en meebeleven, de reacties zijn warm en mooi. We hopen dat jullie een klein beetje meegenoten hebben van onze mooie reiservaring...wij hebben er in ieder geval vol van genoten!

Veel liefs van ons....

Groen en oranje haar, wasbeertje en Tango Mar Resort

Zowel Teuntje als ik zijn gezegend met zeer blond (wit) haar. Een soort van nadeel daarvan is dat bij veelvuldig zwemmen in zwembaden, de kleur van wit langzaam verandert in groen. En zeker bij Teuntje, daar is niet tegenop te spoelen of te wassen, heel langzaam aan veranderen haar prachtige witte lokken naar groene. We weten dat dit ook weer terug zal veranderen naar wit, maar voorlopig lopen we met een lichtgevend groen meisje rond.

Ikzelf let er wat meer op, ben minder onder water en spoel vaker mijn haar. Geen groen haar voor mij! Alleen....ze hadden in dit hotel heerlijke papaja shampoo. Lekker geurend en mijn haar zacht makend. Helemaal goed en met eenknal oranje kleur.Na een paar dagen vroeg ik mij af hoe toch kon dat mijn haar oranje plukken vertoonde. Diep nadenkend konden we niet anders concluderen dan dat de papaja shampoo op mijn haar hetzelfde effect had. Ok...nou loopt Joost dus met een meisje met groene lokken en een vrouw met oranje plukken. Ach, we roepen gewoon dat het heel hip in Nederland is en heel gewoon! (en nu maar hopen dat die oranje plukken net zo snel zullen verdwijnen als de groene gloed).

Wasbeertje

Zomaar ‘s avonds in het restaurant, hilariteit alom. Een wasbeertje! En wij, net als de andere gasten, zijn dolenthousiast. Wat een leuk beestje, zomaar lopend door het restaurant. Maar de medewerkers vinden het niet zo geslaagd en rennen in een ongecontroleerde chaos achter het beestje aan. Immers, zo horen wij later, wasbeertjes maken kasten open, vuilniszakken, plunderen de keuken en maken er kortom een behoorlijke bende van. Begrijpelijk dat ze die liever niet in het restaurant willen. Dus proberen ze de wasbeertjes (ja, het zijn er meer) met netten buiten te houden. En deze was zo knap daar doorheen te klimmen. Wij hebben wij ons kostelijk vermaakt met begrip tonend naar het hotel....maar stiekem vonden het toch erg leuk om een wasbeertje te zien.

'Wild zwijn'

We besluiten een excursie naar Tortuga Island te boeken. Een boottocht van 45 minuten brengt ons naar een prachtig eilandje, maar waar gewoon weer een winkeltje is en barretjes zijn en je voor 9 dollar een bedje kunt huren!? Wij vinden dat weer wat jammer (denken altijd acuut aan HidiHi, kennen jullie die nog?), maar hebben toch een heerlijke dag. Naar 2 snorkelplekken worden we gebracht en Teuntje durft zowaar met zwemvest de zee in, zwemmen tussen de vele visjes. Op het eiland, zo hadden ze ons verteld, waren ook wilde zwijntjes en heel veel andere mooie en leuke dieren. Dat wilde zwijntje (het was er maar 1 hoor) hebben we gezien, maar hij was meer huiselijk dan menig kat of hond. Knorrend kwam hij naast je staan om geaaid te worden, zodra je dat dan deed, liet hij zich onmiddellijk op zijn zij vallen om in een diepe coma slaap te vallen. Dat herhaalde zich continu. Wel grappig want het was echt een koddig beestje. Totdat hij besloot om, toen ik met een bekertje cola lekker op het strand was gaan liggen, eerst knorrend naast mij te gaan liggen (heel apart) en daarna te ontdekken dat er een bekertje lekker drinken stond. Luid knorrend en slurpend dronk hij het hele bekertje leeg....we hebben er erg om gelachen en vooral Teuntje lag helemaal in een deuk.

Tango Mar Beach and golf resort

De excursie en de tripjes naar Montezuma brengen ons naar het einde van ons verblijf hier in Tambor in het Tango Mar. Een werkelijk geweldige plek waar we zo genoten hebben en met zoveel warmte en gastvrijheid zijn ontvangen. Een prachtige plek, mooie kamer en luxe bungalows, groots maar kleinschalig, met alles erop en eraan. De eigenaresse is een Belgische dame die er alles aan doet om het ons (en andere gasten) naar de zin te maken. Teuntje heeft haar hart gestolen, want haar kleinkinderen wonen in België. En daarmee is er een extra oma aan komen waaien en Teuntje heeft al 2 geweldige oma's. Maar ook deze komt met allerlei cadeautjes aanzetten en als ze van ons hoort dat Teuntje vanavond een keer geen ijsje mag (ze had er immers al 1 gehad), laat ze als verrassing gauw een ijsje aanrukken. Kortom, alles wat hoort bij een oma en wij genieten daar natuurlijk net zo van. Wij krijgen met de golfkar een toer over het terrein en wat is het geweldig mooi allemaal. We zien de suites, presidentiële bungalows en de villa's. We zien de paardjes die met ons meerennen, rijden over de golfbaan die er strak bijligt en langs het meertje met de prachtige eenden. We eindigen op het uitkijkpunt waar met lang met haar kletsen over haar werk hier en hoe ze dat allemaal voor elkaar heeft gekregen. Respect is het enig woord dat bij ons opkomt. En daarom en omdat we de plek diep in ons hart sluiten en het werkelijk een prachtige plek is, maken we voor 1 keer een uitzondering op onze blog. Kijk voor een aankomende (strand of golf)vakantie eens op www.tangomar.com.

Morgen gaan we op weg naar San Jose en daarna begint de lange thuisreis weer. Voor het eerst vinden we allemaal dat we wel wat langer willen blijven, maar uiteindelijk kijken we ook weer uit naar ons thuis.

Playa Tambor, het afgelegen schiereiland Nicoya

We vertrekken heel vroeg in de ochtend over de weer slechte weg. Alleen, nu weten we de juiste weg te vinden, waardoor het slechts een uurtje hotsen en klotsten is.

We rijden door naar Punta Arenas waar we de ferry nemen naar het schiereiland....Daar zullen we de laatste dagen aan het strand doorbrengen en dat is toch weer een lekker vooruitzicht.

Altijd leuk en spannend weer zo een chaos te vinden bij een veerboot, maar we belanden uiteindelijk in de juiste rij en genieten van de chaos om ons heen. Het is de bedoeling dat 1 chauffeur alleen de boot oprijdt en de medepassagiers zelf de boot op lopen. Een beetje vreemd vinden we dat, maar we vinden elkaar weer na een kwartiertje. Een heerlijke boottocht van ruim een uur brengt ons bij de punt van het schiereiland en na een uurtje doorrijden komen we aan bij ons hotel. In dit geval een prima 'wat' groter resort, met golfbaan, tennisbaan, spa, massage, tuinen, manege en heel veel jungle. Uiteindelijk zijn er niet eens zo heel veel kamers want de accommodatie is verdeeld over 1 gebouw met een aantal zeekamers (die hebben wij), wat suites hogerop in bungalows en nog hoger op een aantal villa's. Toch wel weer lekker om zo in ruimte en luxe aan het strand te eindigen, met 3 zwembaden, een prachtig strand met palmbomen voor de deur (recht! Voor ons) enhangmatten tussen die palmbomen. De zee is ruig, maar we vermaken ons de eerste middag prima in het zwembad, slapen weer eens een gat in de middag met de balkondeuren open en de razende zee op de achtergrond. Het gaat hier best wel lukken, met dat genietenen relaxen.

De eigenaresse is een charmante Belgische dame en het is fijn weer even Nederlands te spreken. Verder ontvangt ze ons allerhartelijkst waardoor we ons ook hier welkom en thuis voelen. We besteden de eerste dagen aan zandkastelen bouwen, zwemmen en lekker eten. Want het eten is hier perfect en met een restaurant aan zee is het lekker genieten.

We rijden naar Montezuma waarvan ik de naam alleen al erg leuk vind. Daar aangekomen zijn we in een totale hippie plek beland. Met slechts een paar accommodaties en restaurantjes aan het strand, alles in vrolijke kleuren, dampende reggae bassen die ons overal tegemoet dreunen en loslopende rastafaris ons toeroepend, yeah man, you wanta a coconut? Erg laid back, erg lekker en grappig. En vooral, heerlijk om te lunchen.

Nou....dat lijkt wel goed te komen met ons de aankomende dagen. Maar langzaamaan beginnen we ons weer te beseffen dat we nog maar een paar dagen te gaan hebben. Wat is het snel gegaan zeg...maar toch maar even niet aan denken. Nog even genieten van zon, strand en relaxed leven. Yeah man, me wanta coconut!

Monteverde, daarom heet het REGENwoud!

We dachten dat we wel genoeg jungle en woud hadden gezien, maar gek genoeg ziet het er in Monteverde allemaal net anders uit. Dat ze dit regenwouden noemen snappen we en dan niet alleen door al die regen die hier valt.

Een spectaculaire wandeling door het woud en over 8 bijzonder hoge en lange hangende bruggen laat ons een totaal ander woud zien dan tot nu toe. Alles is hier super vochtig enalle bomen zijn voorzien van een kletsnatte laag mos. Dit hangt in plukken naar beneden, waardoor het woud er sprookjesachtig uitziet. Overal staan varens en er groeien weer totaal andere planten dan we tot nu toe gezien hebben. Heel bijzonder en heel apart. De hangende bruggen zijn, doordat ze bovenop de berg zijn enook nog boven de boomtoppen, erg spectaculair. Het is inderdaad erg hoog, maar juist daarom heel bijzonder en we zien veel prachtige vogels.

We ontmoeten in de B&B een bijzonder aardige Amerikaan waar we een paar dagen mee optrekken. Hij heeft op 1 van zijn trails de bijzondere Quetzal vogel gezien, de reden waarom dit gebied ooit zo een aantrekking had op vogelliefhebbers. De vogel is bijna uitgestorven (ongeveer 100 paartjes zijn er nog) en hij had niet alleen het prachtige mannetje gezien, ook een nestje met een kleintje erin en een vrouwtje erbij gevonden. Joost gaat met hem de volgende dag de trail nog eens lopen om te kijken of zij hem nog eens kunnen vinden. Het is echt een prachtige vogel, dat moet gezegd (door iemand die vogels niet echt speciaal vindt) en na uren lopen vinden ze het nestje terug. Het vrouwtje laat zich zien. Het schijnt voor beiden heren bijna een hemels moment te zijn, maar dat kan ik verder niet bevestigen. De foto's zijn in ieder geval prachtig, eerlijkis eerlijk.

Wij, de dames, vermaken ons prima op een slangenboerderij (geleerd hoe we een giftige van een niet giftige slang kunnen onderscheiden, eindelijk!), genieten van een chocolade restaurant (ja...tsss, wie niet?), de winkeltjes (eindelijk zonder man op pad) en gaan naar de kolibrie tuin. Kortom...prima dagen met inderdaad af en toe (of iets meer dan dat) behoorlijke regen en onweer. Heel behoorlijk zelfs, maar het deert niet echt. Wel hebben we het koud ‘s nachts (graad of 19) en slapen met drie dekens en heel veel kleren aan. Maar we zitten dan ook hoog in de bergen en de frisheid is ook wel weer lekker. We maken ons op voor de alweer bijna laatste week en wat gaat het snel zeg!

Off day!

Ze horen er nou eenmaal bij als je reist. Van die dagen dat niets goed wil gaan, alles tegenzit en het doorzettingsvermogen danig op de proef wordt gesteld. Zo gingen wij op pad voor onze trip naar Monteverde, in het regenwoud of cloudforest zo ze het hier noemen. Dat het een lange rit zou worden (alhoewel, 4 uurtjes vonden zij niet zo lang) over deels onverharde weg wisten wij. En ach, onverharde weg waren we inmiddels wel gewend. Alleen, dat we zouden verdwalen in de bergen, daar hadden we geen rekening mee gehouden. En dat onverhard hier betekent, karrenspoor, keienspoor of rivierbedding, dat wisten we niet. En dat de bergen hier hoog zijn en dat dit in combinatie met een karrenspoor en een weg loodrecht omhoog ons op zijn minst gezegd vlinders in de buik heeft gegeven, op zijn eerlijkst gezegd, bloednerveus en zelfs angstig maakte......dat was onverwacht. De combi met de weg kwijt zijn, totaal verdwaald, niemand meer daar, geen kip, geen boerderij, geen auto.....helemaal niemand meer. Urenlang....nou....dat was niet prettig. Op de hoogste top, na de engste berg op, glibberend en met vooral voor mij de hoogtevrees angst en dat we van de berg zouden rollen...in niemandsland....was de druppel. Bij mij tranen in de ogen van angst en Teuntje daardoor ook. Er zat niet anders op, keren (voor zover mogelijk) en de helse rit weer terug maken naar het dorpje wat we ergens tegen waren gekomen om de weg te vragen.

Glibberend en met klotsende oksels en een natte rug zijn we een uur later daar. Een barretje langs de weg, een cowboy op zijn paard aan de toog nippend aan een biertje. Gek gezicht, maar in zijn beste Spaans weet hij ons te vertellen dat we best door hadden kunnen rijden maar dat de weg ook voor hun muy muy muy deficil was. Daarom nemen zij altijd de 'gewone' weg, die wel omrijden is en uiteindelijk ook net zo slecht, maar minder steil en met een stukje asfalt. We zuchten nog even diep maar zetten door, eens zullen we er komen. De weg is eindelijk wat beter en na een aantal keer vragen zitten we eindelijk op de goede weg. Een passerende auto met open laadbak laat ik passeren en door het raampje vraag ik de weg. Het is hier erg smal en we kunnen elkaar net passeren, maar ik vergeet dat er veel kuilen zijn waardoor we van links naar rechts zwabberen. Jawel, je raad het al....ik zwabber de auto in een rechte lijn langs de ander, zijn achterlicht meenemend. Dat kan er ook nog wel bij. Gelukkig is het Costa Rica. De Tico stapt uit en breed lachend slaat hij zijn achterlamp er weer in en rijd weer door. Gelukkig, daar krijgen we geen problemen mee. Maar als we later stoppen om naar onze eigen auto te kijken zien we helaas dat je precies kunt zien waar we langs de auto geschampt zijn. Ja, kan er ook wel bij...en ach, we zijn hiervoor verzekerd. Maar goed, liever lever je een auto onbeschadigd in, alhoewel ik mij afvraag hoe dat kan als auto's de rit naar Monteverde maken. Het is soms echt niet normaal zo slecht de weg is en we doen over een stukje van 15 kilometer ruim een uur.

Na 6 uur schommelen, wiebelen, hotsten, klotsen en stuiteren zijn we er bijna maar zijn we het vooral zat. We stoppen en dan eten we de lekkerste houtoven pizza ooit. We knappen wat op en met het vooruitzicht er bijna te zijn, slaan we het stof en rotgevoel van ons af. We tuffen nog even door en daar komen we aan in Monteverde. Een beetje doorzoeken en we arriveren bij ons B&B, Mariposa. Het ligt prachtig in het regenwoud. We krijgen zomaar een upgrade naar het appartement en wat een ruimte hebben we. Een echt appartement op de eerste verdieping, met keuken, slaapkamer, bank en terras. De wolken zakken langzaam naar beneden, waardoor we begrijpen waarom het hier cloudforest heet. Ach, we pakken uit, douchen en rijden nog even terug voor wat boodschappen. Met een appartement midden in het woud, een nestje kleine toekans voor ons terras en het vooruitzicht een paar dagen in ruimte te mogen leven....en we ook nog heel zijn aangekomen...zet alles weer in een ander daglicht. Het hoort er gewoon bij, een off day maar laten we er van maken dat we vandaag off road gereden hebben, dat klinkt een stuk beter.

Op de haciënda Guachipelin

We zijn richting het noordwesten van Costa Rica vertrokken. Een prachtige rit van een ruime halve dag over de vulkanen en langs het grootste meer van midden Amerika. Prachtig en langzaamaan verandert het landschap weer. We rijden het laatste stuk over onverharde weg door een filmset van het wilde westen. Anders zou ik het niet kunnen omschrijven. Door bergachtig gebied, cactussen, drogere vlaktes (gek om hier eens droogte te zien), stof maar ook woestere natuur. Van oudsher zijn hier ranches en wordt er vee gehouden. In de verte zien we andere vulkanen en langzaam rijden we er naar toe. We bereiken het nationaal park Rincon de la Vieja, waarbinnen onze Haciënda zich bevindt. Daar aangekomen, weer in de middel of nowhere, zijn we inderdaad op een Haciënda beland. De geur van paarden en vee komt ons tegemoet, overal vliegen en cowboys op paarden schieten ons voorbij. De bungalows liggen om een soort binnenplaats en gelukkig voor Teuntje is er ook een zwembad. Een prima ruime kamer waar we het ‘s nachts zowaar zonder airco koud hebben (lees, een lakentje over ons heen trekken, want koud is nog steeds erg relatief).

Modder

Op de haciënda is een kleine bar, restaurantje en een groot outdoor adventure centrum. Vooral voor toeristen van buiten het park, maar wij kunnen er ook gebruik van maken. De eerste dag gaan we zelf met de auto nog verder het park in op zoek naar weer thermale bronnen en naar het schijnt, modderbaden! Als we het gevonden hebben, lopen we een flink stuk naar weer zo een enge wiebelbrug. Aan de overkant bevinden zich de natuurlijke thermale baden. Niets aangelegd hier, het zijn gewoon natuurlijke baden in de rotsen met (heel!) heet water. En ja...de modder ligt voor ons klaar en we kunnen elkaar tot groot hilariteit van vooral Teuntje (maar stiekem ook van ons) helemaal insmeren in warme vulkanische modder. Het schijnt goed voor je te zijn, dus voor het goede doel smeren we ons in....

Nadat het gedroogd is en alles op je huid begint te trekken en te jeuken, douchen we af en plonsen in de baden. Deze zijn eigenlijk net iets te heet voor ons, maar toch wel lekker. Hier zien we letterlijk het hete water uit de grond borrelen. Een ongewoon verschijnsel.

We doen ons tegoed aan borden pasta en hamburgers, dat hoort er nou eenmaal bij, op de Haciënda en slapen verder en enorme kingsize bedden als roosjes. Eindelijk weer eens grote bedden, want we houden echt veel van elkaar, maar elke keer in ruim 30 graden in een twijfelaartje.....laten we zeggen, is goed voor de romantiek, maar ruimte is vooral goed voor de slaap.

Paardenrit

De volgende dag ga ik een rit per paard maken naar een waterval in het park. Joost en Teuntje zijn niet met een stok op de paarden te krijgen, dus ik ga alleen. En ik blijf alleen met 'mijn' gids en privé cowboy Rafaello, we rijden kortom met zijn 2en door het woeste landschap. Ik heb nog nooit echt paard gereden, maar ik leer snel...denk ik...alhoewel ik er nooit zo relaxed op zit als Rafaello, maar meer als een onderuitgezakte hobbelende en klotsende zak aardappelen. Maar, na het wandelen en draf ben ik ook toe aan echt galop en ik geniet er enorm van. Wat is het heerlijk en dwars door het prachtige park. Berg op, door de rivier, door het woud, zoals vroeger men zich voortbewoog. Zo he....een paard kan echt hard draven ondervind ik, maar ik blijf er keurig op zitten en wil het liefst continu in galop. De waterval is (het wordt saai) prachtig en na een frisse duik hobbelen we via een andere route terug. Door het park, over de ranchgronden, langs de canyon (ja hoog...!) weer terug op honk. 3,5 uur later (ipv 2), zere billen en benen, onder de modder maar vooral gevleid door al het geflirt van Rafaello en trots om mijn cowgirl status duik ik samen met mijn Joost (of José zoals ze hem hier noemen) en mijn kleine meisje het zwembad in. Zij zijn samen op stap geweest naar Liberia en hebben lekkere drankjes en eten geshopt. Wat zijn we toch een lekker team zo samen.

Naar de Arenal vulkaan!

We gaan op weg over de weer lange onverharde weg, maar eerlijk, het went wel. We zijn op weg naar La Fortuna, met de vulkaan Arenal. Een vulkaan die tot 1,5 jaar geleden nog lava uitstootte en een laatste uitbarsting in 1968 had. Meestal ligt hij in de wolken en kun je hem niet zien, nou, we zijn benieuwd. Heel dicht bij een vulkaan zijn we nog nooit geweest.

Als we in het dorpje aankomen is het net of we in een andere wereld zijn beland. Deze plek is namelijk redelijk toeristisch, alhoewel dat erg relatief is. Maar omdat wij uit niemandsland komen, kijken we heel even onze ogen uit. Overal hotelletjes, lodges, reisorganisaties, restaurants en voor het eerst, toeristenwinkeltjes. Wauw, best even ook wel weer lekker om mensen om je heen te hebben. Het zijn hier overigens voornamelijk Amerikanen en dat merken wij gelijk aan de prijzen. Costa Rica is ongeveer gelijk aan Nederland qua prijs en hier net iets duurder. Een best duur land dus. In vergelijking met Azië vinden we alles gruwelijk duur, maar als je een beetje oplet is het best te doen.

Goed, mocht je nu denken dat we in een soort Benidorm zijn beland, wees gerust hoor. Het is nog steeds een klein dorp, 1 kerk met een plein ervoor, daaromheen de winkeltjes, restaurantjes en iets naar buiten de verscholen hotels. Om de vulkaan heen, die we nog niet kunnen zien, kun je allerlei activiteiten ondernemen, van raften en quad rijden, tot junglewalks, canopy tours (aan kabels door de jungle roetsen), tot thermale bronnen bezoeken. Te veel om op te noemen. We gaan zeker wel wat doen, maar eerst maar eens het hotel zoeken.

Gevonden, en Oh en wauw...we zijn eindelijk even weg uit de hostels, eco lodges en B&B en komen zowaar bij een echt hotel. Groot, met heel veel bungalows (we krijgen een routebeschrijving naar onze bungalow...) en 2 zwembaden. De bungalow is heerlijk groot en eindelijk, eindelijk, eindelijk met airco (toch even best lekker) en jawel, kabeltelevisie (Teuntje echt heel blij), grote zachte bedden, heerlijke dikke witte frisse en schone handdoeken echt warm water en gewoon echt schoon en luxe. Helemaal goed. We pakken uit, brengen de was naar het dorp want dat was inmiddels echt nodig en crashen op die lekkere bedden.

Als we wakker worden gaan we zwemmen en wat een verrassing, de vulkaan popt op uit de wolken. En wat is dat indrukwekkend zeg. Gauw halen we ons fototoestel, want veel zullen we hem niet zien. Een prachtige kegel rijst op uit de jungle, heel gek, hoog, zwart en met een rookpluim uit de krater. Onmiskenbaar...een echte vulkaan en een beetje eng is het wel.

We eten in het dorpje en zullen dat blijven doen. Want dat is dan weer het voordeel van een meer toeristisch gebied, je kunt makkelijker ergens op zoek naar een lekker hapje eten.

De volgende dag gaan we naar de waterval. We moeten er 480 steile treden voor aflopen, door de jungle. Teuntje doet het weer geweldig en vindt het vooral leuk en spannend. Want we horen de waterval steeds dichterbij komen en deze is met recht de grootste die we ooit gezien hebben. 70 meter hoog en een kracht en een lawaai...niet normaal. We genieten en lopen een stukje door, want daar kun je heerlijk zwemmen in het ijskoude rivier / waterval water. Opgefrist beginnen we twee uurtjes later weer aan de tocht naar boven en zelfs dat gaat prima. Wat een kanjertje hebben we toch.

De volgende dag bezoeken we de thermale baden en ook dat is een superochtend. Wat is het gek om zomaar in de jungle warmwater bronnen te vinden, wat komt door de vulkaan. Degene die wij bezochten heeft 5 baden, van heel warm, tot heet, tot eigenlijk net te heet. Ze zijn door watervallen aan elkaar verbonden (hete watervallen dus) en je kunt ook daar lekker onder zitten. Met koude baden erom heen, geheel in natuurlijke omgeving en stijl, houten ligbedden om op bij te komen. We zijn bijna de enigen die ochtend en het is een ontspannen ochtend en ook Teuntje vond het leuk. Eerst vond ze het maar niets dat hete water en dobberde zingend (over lolliepopland van K3) in het koude bad. Maar langzaamaan kwam ze steeds meer in het warme bad om uiteindelijk het zelfs langer vol te houden dan wij. Wij zijn helemaal gerimpeld na 3 uur, loom en volledig ontspannen. Na de hamburger en broodje kip met de Naturales vruchtendrankje ploffen we op onze bedden voor een middagdutje. Binnen 5 minuten is iedereen vertrokken, behalve ik....want ik schrijf nog even mijn verhaaltje.

Morgen gaan we op weg naar het noordwesten, naar een Haciënda. We vertrekken weer lekker vroeg en laten wel weer van ons horen.

Adios

Krokodillen en vervoer in een open laadbak

Vandaag varen we met een bootje over de San Carlos rivier naar de grens met Nicaragua. Onderweg spotten we wat vogels, maar vooral...krokodillen! En grote ook...We varen naar het laatste dorpje van Costa Rica, een kruispunt van 2 rivieren waar de ene rivier Costa Rica is, de andere Nicaragua. We varen er even op en snel weer af. Het dorpje heeft 100 inwoners en 5 politieagenten. Deze doen niets anders dan de hele dag loom over de rivier turen. Een beetje hopen op smokkelaars denk ik. De grens kun je hier wel over, maar is niet makkelijk. Het is geen echte grenspost en je moet je eerst melden bij deze agenten (die overigens erg aardig waren en teuntje geweldig vonden), dan naar de grenspost aan de overkant van Nicaragua. Maar daar doen ze moeilijk en laten ze je bijna niet door. We proberen het ook maar niet. Het dorpje is echt zo klein, 4 jaar geleden pas voorzien van stroom, dat is toch een gek idee. Niet bijzonder, maar toch wel apart om geweest te zijn.

Dan hebben we s middags nog een wandeling met Hugo door een natuurreservaat. We worden met een open vrachtwagen in de laadbak erheen gebracht. We hotsten en klosten wat af en houden ons stevig vast. Maar vooral gieren we het uit, want vooral Teuntje vindt het prachtig. Hugo spreekt geen woord Engels, maar we verstaan elkaar op de een of andere manier toch. Hij Spaans, wij een klein beetje en wat Engels. Maar vooral zijn hart spreekt als hij van alles uitlegt over planten en dieren. Deze man leeft van en in de jungle en ademt jungle. Hij houdt er van en brengt dat op ons over. We zien weer veel, maar vooral nu ook medicinale planten. Daar hadden we nog niet zoveel van gezien. Het is bloed en bloed heet, maar toch ook weer mooi. Teuntje is een stoere avonturierster en met haar junglebroek en schoenen stapt ze stoer rond, ons wijzend op kikkers, mieren en gekke plantjes.

We eindigen bij een meertje, krijgen een verse kokosnoot en worden weer opgehaald door de vrachtwagen. De douche wacht op ons en na diverse glij en glibberpartijen in de rode klein en zweet is dat nodig ook. Morgen gaan we weer op weg naar de vulkaan...benieuwd of die nog rookt.