We zijn richting het noordwesten van Costa Rica vertrokken. Een prachtige rit van een ruime halve dag over de vulkanen en langs het grootste meer van midden Amerika. Prachtig en langzaamaan verandert het landschap weer. We rijden het laatste stuk over onverharde weg door een filmset van het wilde westen. Anders zou ik het niet kunnen omschrijven. Door bergachtig gebied, cactussen, drogere vlaktes (gek om hier eens droogte te zien), stof maar ook woestere natuur. Van oudsher zijn hier ranches en wordt er vee gehouden. In de verte zien we andere vulkanen en langzaam rijden we er naar toe. We bereiken het nationaal park Rincon de la Vieja, waarbinnen onze Haciënda zich bevindt. Daar aangekomen, weer in de middel of nowhere, zijn we inderdaad op een Haciënda beland. De geur van paarden en vee komt ons tegemoet, overal vliegen en cowboys op paarden schieten ons voorbij. De bungalows liggen om een soort binnenplaats en gelukkig voor Teuntje is er ook een zwembad. Een prima ruime kamer waar we het ‘s nachts zowaar zonder airco koud hebben (lees, een lakentje over ons heen trekken, want koud is nog steeds erg relatief).

Modder

Op de haciënda is een kleine bar, restaurantje en een groot outdoor adventure centrum. Vooral voor toeristen van buiten het park, maar wij kunnen er ook gebruik van maken. De eerste dag gaan we zelf met de auto nog verder het park in op zoek naar weer thermale bronnen en naar het schijnt, modderbaden! Als we het gevonden hebben, lopen we een flink stuk naar weer zo een enge wiebelbrug. Aan de overkant bevinden zich de natuurlijke thermale baden. Niets aangelegd hier, het zijn gewoon natuurlijke baden in de rotsen met (heel!) heet water. En ja...de modder ligt voor ons klaar en we kunnen elkaar tot groot hilariteit van vooral Teuntje (maar stiekem ook van ons) helemaal insmeren in warme vulkanische modder. Het schijnt goed voor je te zijn, dus voor het goede doel smeren we ons in....

Nadat het gedroogd is en alles op je huid begint te trekken en te jeuken, douchen we af en plonsen in de baden. Deze zijn eigenlijk net iets te heet voor ons, maar toch wel lekker. Hier zien we letterlijk het hete water uit de grond borrelen. Een ongewoon verschijnsel.

We doen ons tegoed aan borden pasta en hamburgers, dat hoort er nou eenmaal bij, op de Haciënda en slapen verder en enorme kingsize bedden als roosjes. Eindelijk weer eens grote bedden, want we houden echt veel van elkaar, maar elke keer in ruim 30 graden in een twijfelaartje.....laten we zeggen, is goed voor de romantiek, maar ruimte is vooral goed voor de slaap.

Paardenrit

De volgende dag ga ik een rit per paard maken naar een waterval in het park. Joost en Teuntje zijn niet met een stok op de paarden te krijgen, dus ik ga alleen. En ik blijf alleen met 'mijn' gids en privé cowboy Rafaello, we rijden kortom met zijn 2en door het woeste landschap. Ik heb nog nooit echt paard gereden, maar ik leer snel...denk ik...alhoewel ik er nooit zo relaxed op zit als Rafaello, maar meer als een onderuitgezakte hobbelende en klotsende zak aardappelen. Maar, na het wandelen en draf ben ik ook toe aan echt galop en ik geniet er enorm van. Wat is het heerlijk en dwars door het prachtige park. Berg op, door de rivier, door het woud, zoals vroeger men zich voortbewoog. Zo he....een paard kan echt hard draven ondervind ik, maar ik blijf er keurig op zitten en wil het liefst continu in galop. De waterval is (het wordt saai) prachtig en na een frisse duik hobbelen we via een andere route terug. Door het park, over de ranchgronden, langs de canyon (ja hoog...!) weer terug op honk. 3,5 uur later (ipv 2), zere billen en benen, onder de modder maar vooral gevleid door al het geflirt van Rafaello en trots om mijn cowgirl status duik ik samen met mijn Joost (of José zoals ze hem hier noemen) en mijn kleine meisje het zwembad in. Zij zijn samen op stap geweest naar Liberia en hebben lekkere drankjes en eten geshopt. Wat zijn we toch een lekker team zo samen.