We zijn blij met onze brommertjes en tuffen op ons dooie gemak van hort naar her. Er is nog steeds niet zo veel te doen hier.

Zo is het strand is van de vissers en niet van de toeristen. Elke dag staan we ergens te koekeloeren hoe ze hun netten aan het strand binnenhalen. Uren zijn ze met de hand bezig voor slechts 2 manden verse vis. En ja, soms gewoon voor ons resort waardoor we de zee niet in kunnen, maar wel een mooi spektakel om naar te kijken. De stroom val meer dan eens uit en iedereen is daaraan gewend. Als vanzelfsprekend worden de generatoren gestart om binnen afzienbare tijd weer licht te hebben. Dan valt alles weer uit en zitten we weer op het net en dat gaat een paar keer per dag zo door. Ook wij passen ons ritme aan en zijn gezakt naar het niveau van.....waar eten we vandaag? Hoe lang blijven we eigenlijk op het strand en hoe lang gaan we dan nog zwemmen. Vermoeiend allemaal.

Toch wagen we ons aan tripjes, maar omdat het een klein eiland is, zijn het halve dagen.

Zo toeren we naar het meest noordelijke strand wat werkelijk waar het mooiste strand en de mooiste baai is waar wij ooit geweest zijn. Paradijselijk.

Als we terugrijden worden we ook geconfronteerd met de toch wel outback waar we beland zijn. Want dat zou je haast vergeten......maar tijdens het tuffen besluit een ongelukkige slang een rustig stukje te gaan wandelen over de weg.....ships.....te laat! En daar ligt een dode slang. (toch ben ik stiekem ook een beetje blij, want ik heb het niet zo op levende slangen.....vooral niet omdat ik niet weet of die glibberig uitziende eng ogende beesten ook nog eens giftig kunnen zijn, bah!). Toch zielig....

En vandaag tuffen we naar een waterval waar we door de frisse jungle klimmen en af en toe met de voeten in het water hangen. Ook daar een confrontatie met wildlife in Vietnam. Ook daar besluit een bruine enge slang een stukje te gaan wandelen voor mijn voeten (en die van Teuntje). In een reflex pak ik Teuntje op en wil vreselijk doorrennen. Maar ach, de slang ziet mij (of eerder, ruikt mij) en glijdt zo snel als het kan weg.....nou, ik heb het er wel mee gehad. Joost wordt vanaf nu geacht binnen een straal van 20 centimeter voor mij te lopen en doet dat ook, lief en heldhaftig.

We gaan nog naar de night market waar je heerlijke vis een andere zeedieren kan eten. Zo uit de zee, verser dan vers, zo op de BBQ. Het ruikt heerlijk en is een welkome afwisseling.

Zo langzaam aan maken we ons een beetje op voor de thuisreis. Woensdag gaat de lange reis weer beginnen en we zijn er ook wel weer aan toe. We missen familie, vrienden, huis, hond, het weer, het eten, sinterklaas, de kou, en ook het chagrijn. Kortom, we missen gewoon ons (neder)landje. De accu is weer opgeladen en de aankomende dagen blijven we hangende doorbrengen op strand en in zwembad. Dat komt dus wel goed.....dan nog een hele lange reis en kunnen we iedereen weer in onze armen sluiten.