Gisteren waren we zowaar blij dat we weer verder moesten. Ho Chi Ming stad waren we namelijk wel zat. Genoeg gewinkeld, genoeg bijgekomen, genoeg rondgehangen in parken, winkelcentra en lekker bakkertjes. Dus gisteren wederom met een heel klein propeller vliegtuig naar het eiland Phu Quoc gevlogen, onze laatste bestemming. Een eilandje voor de kust van Cambodja, maar nog wel Vietnam.

Het aanvliegen is a la Sint Maarten, dus over de zee en het strand....duimend dat de piloot hem niet te vroeg neerzet.....

Dan komen we aan op het allerkleinste vliegveld ooit. De koffers worden met winkelwagentjes naar die ene kleine bewegende band gebracht, waar we netjes staan te wachten. Dat is gelijk ook al de aankomst/vertrekhal dus er is geen onderscheid tussen passagiers en ophalers of wegbrengers. Erg grappig.....

We worden weer keurig opgehaald en na 10 minuten komen we aan op ons strandresort.

En zowaar moeten we eens ons best doen, in die zin, dat niet alles in 1 keer in orde is. Zo moeten we in ieder geval nog 2 uur op onze kamer (bungalow) wachten. Dan blijken ze er 1 bed in gezet te hebben. En in alle eerlijkheid, met 3 in 1 bed met een temperatuur van ruim 30 graden is ons zelfs too much. Dus naar de balie om een extra bed te vragen. Dat komt dan ook snel. Dan hebben we een heerlijk mega terras, maar geen stoelen erop, terwijl alle andere bungalows dat wel hebben. Dus weer terug naar de balie en jawel, de stoelen komen ook later. Het zeezicht moet je er ook bij bedenken (met een kramp in je nek om een andere bungalow heenkijken) en vooral, minder vriendelijk personeel, voor het eerst. Maar ach, we hebben het overal zo getroffen, het deert ons niet eens. Een dag lang proberen ze ons nog verder te rippen met onafgesproken prijzen en nepaanbiedingen etc. maar al snel merken ze dat we er gewoon niet vatbaar voor zijn. Dat leidt dan tot de uiteindelijke glimlach en vriendelijkheid, vreemd....

Maar....we zijn happy hoor. Een heerlijke bungalow, bijna direct aan het strand en wat voor strand! Zo een uit een boekje en van een plaatje. En vooral, bijna geen resorts en toeristen. Ook bijna geen winkels, slechts een paar restaurantjes en vooral, heel rustig! We wanen ons hier echt op een nog deels onontdekte plek en zien overigens wel dat het niet lang meer duurt voor hier drukte zal arriveren. Maar vooralsnog voelen wij ons hier expeditie Robinson de luxe en genieten we volle teugen van strand, zee, zwembad en zon en warmte. Gek idee, volgende week weer thuis, nu nog i n bikini te puffen en in te smeren.

We huren 2 brommertjes en Teuntje toert stoer mee voorop bij mij, tussen de benen. En voordat iedereen nu in de stress schiet, doe maar niet. Er ligt hier 1 (dus ook maar 1) prima asfalt weg en er rijdt slechts een kip en een halve paardenkop. We toeren met een slakkengangetje van max 30, en nogmaals......na 10 minuten kom je een tegenliggende brommer tegen. Heerlijk relaxed dus allemaal.

Als we geld willen halen en de automaten het niet doen, blijkt dat het eiland zonder stroom zit. Enig navraag leert ons dat 2 x per week de gemeente de stroom overdag afsluit, om energie te sparen. Lees, er is niet genoeg brandstof om het hele eiland een week lang van stroom te voorzien. Kijk, dat is nog eens back to basic.

Denk dat we hier als laatste stop voor de lange thuisreis ons prima gaan vermaken. Ach wat vervelend....ik wordt geroepen voor mijn massage....jammer jongens.....dat gaat toch echt voor.?