My Son

Vanochtend zijn we naar My Son geweest, een prachtig oud tempelcomplex midden in de jungle. Zo afgelegen, zo prachtig en zo kapotgebombardeerd. Slechts met je ogen bijna dicht en turend door je wimpers kun je je voorstellen hoe dat er ooit uitgezien moet hebben. Het is vooral bijzonder omdat de tempels metbakstenen zijn gebouwd. Ze weten tot op de dag van vandaag nog steeds niet precies hoe, want, er is geen mortel, cement of specie gebruikt om de bakstenen te lijmen/plakken. En dan van die hoge torens maken....heel apart, ook wij vragen ons af waarom dat niet is omgevallen. En dan weer die oorlog, wat is er toch veel kapot gegaan. Ja, overal in de wereld waar oorlog is of geweest is worden verwoestingen achtergelaten, maar op de een of andere manier lijkt het hier steeds erger.

‘s middags gaan we op de fiets naar het strand. We fietsen door rijstvelden en kleine dorpjes en wat zijn wij een bezienswaardigheid. Teuntje zit bij mij voorop op een kinderzitje. Iedereen begint spontaan te lachen als ze ons zien en er wordt uitbundig gezwaaid. Vrolijk zwaait Teuntje naar iedereen terug, Bye Bye roept ze naar allemaal, echt grappig.

Het strand is prachtig! Heerlijk om even in wit zand te kunnen liggen en van blauwe, ietwat te ruige, zee te genieten. Onder de palmbomen bouwen we ons eerste zandkasteel met slotgracht. Dan wordt er plots een bus japanners losgelaten (waarom worden die toch altijd te pas en vooral te onpas overal gedropt?) en zijn we het middelpunt van klikkende fototoestellen en draaiende camera's geworden. Teuntje is inmiddels zover dat ze het gewoon negeert en doorspeelt. Maar niet alleen Teuntje is dankbaar fotomateriaal, ook Joost die meehelpt met zandkasteel bouwen wordt hartelijk toegejuicht en gefotografeerd. Het blijft toch een apart volk.

We fietsten terug en maken ons op voor wederom heerlijk eten in dat mooie restaurant aan de rivier.

Welke vrouw wordt hier nou niet gelukkig van?
Hoi An, dorp van de kleermakers, winkeltjes en schoenenwinkels. Welke vrouwwwordt daar nou niet gelukkig van? Ga je een (van de honderden!) schoenenwinkels in en wil je een paar passen. Maken ze deze gewoon dezelfde dag op maat voor je.....voetjes opgemeten, ook die rotknobbel die ik op mijn voet heb, waardoor bijna geen enkele schoen goed zit maar hier dus op maat gemaakt en geen pijn! Wauw, me so happy.....wat jammer dat we aan maximum ruimte gebonden zijn. Maarre, zie je mij op glanzende rode leren schoenen lopen, weet dan, speciaal gemaakt op maat in Vietnam. Zie je mij op fantastisch zijdeblauwe Chinese stof met zilver afgewerkte gympen lopen, weet dan, in Vietnam op maat gemaakt. Zie je mij op uitgezakte chinese gympen lopen waar het zilver van afgebladderd is, of op vaal rode leren schoenen waar witte barsten inzitten of de zool van los is....weet dan, Vietnamese kwaliteit....maar ja, je moet soms risico nemen en het gewoon proberen. Die rode schoenen, oh wat kijk ik ernaar uit ze te mogen dragen.....

40!
Dan morgen, tja, ik moet er echt aan geloven en morgen is de dag dat ik mij een heel jaar lang 40 noemen mag. Eigenlijk ben ik er niet zo mee bezig hier, vooral omdat morgen een lange reisdag wordt. Zo start mijn verjaardag in Hoi An, waarna we naar Danang gaan. Daar pakken we het vliegtuig naar Ho Chi Ming en wachten we een paar uurtjes op het vliegveld. Vervolgens vliegen we door naar Siem Reap in Cambodja. Tja, wie kan zeggen door zoveel landen te reizen op zijn of haar verjaardag? Ik ben die dag feitelijk niet in de lucht, niet bereikbaar enzovoort. Niet eens bewust, maar meer toevallig.

Ben benieuwd waar we in Cambodja terecht zullen komen en of alles weer goed zal gaan?

U hoort van ons...