We reizen als familie best wat af en we realiseren ons dat dit best goed gaat en we ons daarmee gelukkig prijzen. Ik klop het gelijk maar even af, maar tot nu toe zijn we gevrijwaard van ongelukken, ziektes, diefstal, beroving, of andere vreselijke ongemakken of gebeurtenissen. Tot we vanochtend ontdekten dat we onze fotocamera niet meer konden vinden. Ja, die nieuwe die we speciaal voor deze reis gekocht hadden. En die camera is best groot en onze kamer niet, dus na echt een half uur alles overhoop gehaald te hebben wisten we, die is niet meer bij ons. Diep, diep, diep nadenken, waar waren we gisteren geweest en wanneer hadden we het nog? Tot in de avond wisten we dat de camera nog bij ons was. In het superbijzondere restaurant op de kop van een eiland vlak bij de rivier. Want daar was het uitzicht zo mooi en hadden we foto's gemaakt. Daarna naar de kleding winkel om af te passen, hadden we hem daar nou nog? Dan naar de schoenenwinkel om schoenen te laten aanmeten, hadden we hem daar nou nog?

We balen enorm, vooral van onze eigen onoplettendheid. We bellen naar het restaurant, niet gevonden natuurlijk. We gaan langs bij de kledingwinkel. Niet gevonden natuurlijk, maar wel hebben ze beveiligingscamera's hangen dus kunnen ze de beelden terughalen. Tis net opsporing verzocht, want we zien onszelf binnenkomen en alles daarna valt ook te bekijken. De camera wordt niet gezien....verdorie, waar is dat ding toch.

Bij de schoenwinkel staat de moeder van de dame die ons zo vriendelijk geholpen heeft. Ze spreekt geen woord engels als we vragen of daar de camera ligt. Ze knikt wel uitbundig ja als we naar de camera vragen. Zou die daar dan liggen?

Ach, we gaan terug naar onze bungalow, berustend dat we de camera kwijt zijn. Gelukkig hadden we de foto's overgezet, dus die hadden we nog. We mopperen, eigenlijk op niemand in het bijzonder en misschien nog wel het meest op onszelf, we balen, waarom neemt iemand onze spullen mee! Maar ja....als dat in al die jaren het enige blijkt te zijn, hoeven we eigenlijk helemaal niet te mopperen.

We gaan vanmiddag nog een laatste keer langs de schoenenwinkel om daarna met iemand van het hotel naar het politiebureau te gaan om aangifte te doen. Dat gaat een lange middag worden, maar het is niet anders.

Dan, toch blijken er nog gewoon goede mensen te zijn. Bij de schoenenwinkel staat de dame al naar ons te zwaaien. We hadden we onze camera daar laten liggen (DOM!), zij had deze gewoon bewaard en gaf hem ons terug. We zijn er bijna emotioneel van en zijn gelijk een taartje voor haar gaan halen. Ondanks dat we ons er al bij hadden neergelegd, is het toch wel heel fijn de camera weer onder ons te hebben. En oh wat zijn we nu voorzichtig en gefocust op de tas en de camera.