Soms heb je van die dingen.....

Tijdens het dichtdoen van de kastdeur in onze hut, bleef ik op de een of andere manier met mijn nagel ergens aan hangen. Geen idee waaraan, maar, een blik op mijn nagel leerde mij dat ongeveer een kwart daarvan was losgescheurd en recht omhoog stond. Dat klopte niet helemaal. Vlug liep ik naar mijn steun en toeverlaat, mijn rots in de branding en mijn eeuwige held, Joost.

Blijkt hij toch een fobie te hebben voor nagels en alles wat daarmee gebeurd. Dus toen ik hem mijn nagel (inmiddels ook flink bebloed) liet zien, werd hij wit om de neus en riep hij dat hij dat niet kon en wilde zien. Ok, maar laat het mij dan vertellen, want wat moet ik er nu mee doen? Maar ook dat kon mijn held niet velen, dus liep ik met mijn ziel onder mijn arm en een rechtopstaande nagel terug naar onze hut.

Ok, ik zat op een boot en dus had ik volgens mij 2 opties. Of de nagel terugdrukken en met een pleister vastplakken, of eraf knippen. Ik koos voor het laatste, want de eerste leek mij infectiegevoelig. Dus, tanden op elkaar en knip....au, knip, au en los was die. Gauw een pleister erop en eigenlijk leek het mee te vallen.

Snel mijn held een glaasje water gebracht en eigenlijk samen hard gelachen om deze voor mij onbekende fobie. Echt, hij heeft er volgens verder geen, maar deze vond ik te grappig. De dagen daarna als ik wilde laten zien hoe goed het ging, kon hij er nog niet naar kijken. Teuntje overigens wel, die vond het machtig interessant.

Met de nagel, of wat daarvan van over is, gaat het overigens prima. Ik kan je verzekeren dat het zoute water de boel goed heeft schoongehouden. En ja, dat deed dan weer wel pijn, maar ja, we moeten verder hè....