Vanochtend zijn we naar de Tempel van de Literatuur geweest. Een prachtig complex, groot, mooi en rustiek. Ik vind het alleen daarom al een genot om naar toe te gaan, een moment van rust en stilte in een drukke en hectische stad. De tempel is gebouwd in 1070 en daarmee de oudste van Hanoi. We hobbelen een paar kleine uurtjes rond, maar zitten vooral ook vaak lekker om ons heen te kijken. Er loopt van alles rond, van kindjes uit de crèche (schoolreisje), tot bruidsparen, tot hele groepen studenten. En allemaal zijn ze erg onder de indruk van Teuntje. Ik denk dat van haar meer foto's gemaakt zijn dan wij van de tempel geschoten hebben. Ach ja, met haar witte haar en blauwe ogen is ze gewoon een belevenis hier. Zelf laat ze het soms gelaten toe of rent gewoon hard weg als ze er geen zin in heeft, can't blame her....

We zijn nog steeds een beetje moe en besluiten wat te drinken bij KOTO (know one, teach one). Een café restaurant gerund door verstandelijk gehandicapten en dak- en thuisloze jongeren. Dit om ze een kans te geven op een beter leven. Want dat Vietnam ook nog een land vol armoede is, hebben we inmiddels helaas weer ruimschoots ervaren. Goed dus dat er dergelijke initiatieven zijn, naast die uiteraard van Plan. We drinken heerlijke sapjes en komen bij. Het raakt mij toch altijd weer als je ziet dat kleine initiatieven een enorm verschil kunnen maken.Iedereen die daar werkt, krijgt een training en wordt begeleid naar zelfstandigheid. Allemmaalstralenze zoveel energie en enthousiasme en vriendelijkheiduit, je wordt er vanzelf vrolijk van. We drinkenheerlijke verse sapjes, hangend op loungebanken en genietend van dit goede initiatief.

Dan gaan we naar het waterpoppentheater. Vooral voor Teuntje een hele happening. Een live band speelt muziek en een poppenverhaal speelt zich af in het water. De poppenspelers staan ook in het water (maar je ziet ze niet) en het is echt bijzonder, leuk en apart om te zien en te ervaren. Typisch zo een bezienswaardigheid waar je normaal misschien niet naartoe gaat, maar juist met een kind weer wel. Om dan zelf verrast te worden en net zo mee te genieten en te bewonderen. Heel apart.

Kan het niet laten om ook te schrijven over de band waar Joost en ik bijna de slappe lach van kregen. Tja, voor hun is het ook maar werk en dat straalden zij aan alle kanten uit. Dus zuchtend, gapend en verveeld deden ze hun ding, meestens afgeleid door van alles en nog wat, kleppend met elkaar, niet oplettend en vooral heel verveeld om zich heen kijkend. De kwaliteit overigens niet ten slechte, want het klonk als een klok. Althans, dat denken we, want of het zuiver was kunnen wij echt niet beoordelen.